Zamanında sosyal bir hayatı olan, çalışan kadınlar için annelik daha da zormuş:
Tüm gün evde bebek ile beraber olmak, sürekli oyun oynamak isteyen bir miniğin sevimliliklerine hiçbir zaman hayır diyememek, uyutmak, o uyurken yemeğini hazırlamak, yıkamak, temizlemek, sevmek, ilgilenmek...
Ne kadar uslu, tatlı, yumuşak huylu da olsa bebeğiniz, istediği sadece yanında durup, onunla oynamanız da olsa ne yazık ki bir süre sonra çok sıkıcı olmaya başlıyor :(
Tüm cümlelerin öznesi; biz. Hayattaki en önemli şey; ne güzel meyve yediği. Sabahları çalar saat; onun günün ilk ışıkları ile beraber yükselen sesi. Gün içinde dinlenme zamanları; ancak o uyuduğu zaman.
Yapılması gerekenleri akşama bırakıp, yemek sonrasında, onları yapmak için hiç enerjinin kalmadığını farketmek...
Giyinip, süslenip kendini evden dışarı atmayı, dışarıdaki hayata eklemlenebilmeyi istemek. Hayatın akıp gitmesi ama bir türlü hayata katılamamak, katılacak gücü kendinde bulamamak.
Ne yapacağını bilemeden zamanı böyle boş boş geçirmek...
Ne yapacağım ben?
